کراتین یک ترکیب شبه پروتئینی غیر ضروری است که به وفور در گوشت و ماهی یافت می شود. این ماده در درجه اول در کبد و از سه اسید آمینه آرژنین، گلیسین و متیونین سنتز می شود. بافت عضلانی کراتین تولید نمی کند و از این رو باید آن را از جریان خون جذب نماید. زمانی که کراتین داخل سلول های ماهیچه ای می شود، یک فسفات با انرژی بالا به آن متصل شده و سپس تحت عنوان فسفوکراتین یا کراتین فسفات شناخته می شود. این مولکول پر انرژی یکی از مهمترین و مفیدترین عناصر کراتین در بدن است. به همین دلیل است که کراتین، فسفات پرانرژی خود را برای تولید ATP یا آدنوزین تری فسفات اهدا می کند. ATP برای عضلات و به منظور رساندن انرژی سریع در هنگام انقباض عضلانی مورد استفاده قرار می گیرد، مانند وزنه برداری. نشان داده شده است که مکمل کراتین محتوای PCr در عضلات را تقریبا تا 20 درصد افزایش می دهد.

کراتین یکی از رایج‌ترین مکمل‌هایی است که توسط وزنه‌برداران مصرف می‌شود. کراتین که در دهه 1990 به محبوبیت رسید، یک آمینواسید است که عمدتا توسط عضلات و مغز استفاده می‌شود. به‌طور کلی ثابت شده است که مکمل کراتین بی‌خطر است و اساسا برای افزایش استقامت و توده عضلانی مصرف می‌شود. این ماده به صورت طبیعی در سلول های عضلانی یافت میشود و به کمک تولید انرژی در این سلول ها می آید. ۹۵٪ ذخیره کراتین در بدن به صورت فوسفوکراتین در عضلات و ۵ درصد دیگر آن موجود در مغز میباشد. شما با مصرف مکمل کراتین ذخایر فوسفوکراتین را افزایش میدهید؛ روند ذخیره سازی و افزایش سطوح کراتین باعث تولید مولکول هایی با انرژی بسیار بالا بنام ای تی پی ( به انگلیسی: ATP ) میشود. هرچه ذخایر ATP در بدن بیشتر باشد٬ عضلات قدرت بیشتری از خود نشان میدهند و در نتیجه رکوردهای بیشتری در وزنه زدن خواهید داشت.

یک مطالعه در سال 2003 ثابت کرد که کراتین می‌تواند در افرادی که تمرین‌های سنگین مقاومتی انجام می‌دهند، به افزایش توده عضلانی بدن کمک کند. به‌علاوه یک مطالعه در سال 2011، مزایای بالقوه کراتین را مطرح کرد. این مزایا شامل افزایش حداکثر سرعت دویدن، توان کاری و توده عضلانی به همراه افزایش سنتز گلیکوژن و بهبود ریکاوری است.