بررسی تفاوت آمینو اسید های اسیدی و قلیایی

در این مقاله قصد داریم تا شما را با تفاوت های آمینو اسیدهای اسیدی و قلیایی آشنا سازیم. تعاریف و توضیحاتی که احتمالا شما به دنبال آن هستید را ارائه خواهیم کرد، از جمله اینکه اجزای تشکیل دهنده آمینو اسیدهای بازی و اسیدی چیست و چرا زمانی که صحبت از ترکیبات شیمیایی بدن به میان می آید، اهمیت آنها بیشتر می شود.

آمینو اسیدهای ضروری نسبت به غیر ضروری

آمینو اسید بلوک های سازنده پروتئین در بدن شما هستند. در واقع، زمانی که صحبت از سنتز پروتئین و به معنای واقعی کلمه ساخت عضلات جدید می شود، توجه داشته باشید که این کار بدون آمینو اسیدها غیر ممکن است.

اسیدهای آمینه غیر ضروری

بدن شما می تواند آمینو اسیدهای غیر ضروری را به تنهایی و به عنوان یک فرآورده جانبی از یک عملکرد طبیعی تولید کند. ۱۱ مورد از این نوع اسیدهای آمینه عبارتند از:

• آلانین (ala)
• آرژنین (arg)
• آسپاراژین (asn)
• اسید آسپارتیک (asp)
• سیستئین (cys)
• اسید گلوتامیک (glu)
• گلوتامین (gln)
• گلیسین (gly)
• پرولین (pro)
• سرین (ser)
• تیروزین (tyr)

اسیدهای آمینه ضروری

این نوع اسیدهای آمینه آنهایی هستند که شما به آن نیاز دارید اما بدن نمی تواند آنها را تولید کند و از این رو باید از طریق رژیم غذایی یا مکمل ها دریافت شوند. اینها عبارتند از:

• هیستیدین (his)
• ایزولوسین (ile)
• لوسین (leu)
• لیزین (lys)
• متیونین (met)
• فنیل آلانین (phe)
• ترئونین (thr)
• تریپتوفان (typ)
• والین (val)

در ادامه از طریق مثال شکل ظاهری ساختار اسید آمینه را توضیح خواهیم داد.

ساختار اسید آمینه

برای درک اینکه چه چیزی باعث تمایز اسیدهای آمینه می شود، باید ساختار و وجوه مشترک آنها را درک کنید. هر آمینو اسید از یک اتم آلفا کربن مرکزی یا Cα ساخته شده است و به این اتم مرکزی سه ساختار مولکولی متصل است که به عنوان گروه های عاملی نیز شناخته می شوند: یک گروه کربوکسیل (-COOH)، یک گروه آمینه (-NH2) و سومی یک اتم هیدروژن منفرد (H). این ساختار تمامی اسیدهای آمینه است، تا زمانی که آخرین قطعه پازل به زنجیره جانبی گروهR بپیوندد. شما می توانید گروه R را به عنوان گروه رادیکال در نظر بگیرید، زیرا در هر یک از اسیدهای آمینه، عنصری متفاوت و منحصر به فرد است.
برای مثال شما می توانید آن را به عنوان گروهی از لامپ های گدازه یا lava lamps تصور کنید. هر کدام از آنها از یک لامپ در مرکز، یک سیم برق، یک پایه و یک کلاه تشکیل شده است. حال با یک ردیف طولانی از 20 لامپ گدازه یکسان، تصور کنید که تنها چیزی که هر یک از آنها را منحصر به فرد می کند، ترکیب رنگ درون ظرف شیشه ای رادیکال است. شاید یک ظرف دارای آب آبی و گدازه سبز باشد، در حالی که یکی دیگر دارای آب بنفش با گدازه زرد باشد، در حالی که دیگری دارای آب آبی ترکیب شده با گدازه زرد باشد. اکنون با 20 ترکیب رنگ مختلف، شما می توانید به خوبی همه 20 اسید آمینه را نشان دهید. لامپ مرکزی، کربن است. سیم برق نیز گروه کربوکسیل. استند حمایتی نیز گروه آمینو اسید و کلاهک تزئینی کوچک در بالا همان تک اتم هیدروژن شما می باشد.

تصریح آمینو اسیدها به شکل این لامپ ها به این دلیل است که آن ظرف شیشه‌ای نه تنها نوع اسید آمینه شما را تعیین می‌کند (یعنی رنگ لامپ گدازه شما)، بلکه زنجیره‌های جانبی را نیز مشخص می کند، اینکه آن یک اسید آمینه بازی باشد یا اسیدی. پس از توضیح این ساختار، در مرحله بعدی به طور کلی اسید در مقابل باز را از منظر دیدگاه شیمی شرح خواهیم داد.
اسید در مقابل باز: اصول اولیه اسیدها
در شیمی، ما در مورد مولکول ها (که از اتم ها تشکیل شده اند) صحبت می کنیم. یک مولکول یا ترکیب بازی برعکس اسید است. اسیدها ترکیباتی هستند که یک یون هیدروژن (+H) را به یک باز اهدا می کنند، در حالی که بازها می توانند یک پروتون را از یک اسید بگیرند. یک مولکول قلیایی قوی می تواند پروتون زدایی نماید یا پروتون یک اسید ضعیف تر نظیر آب را بگیرد.

تفاوت بین اسیدهای آمینه اسیدی و بازی

– آب، اسیدها و قلیاها
مولکول های هیدروژن به این دلیل که اسیدها و بازها اغلب در سطوح pH اندازه گیری می شوند، در ارتباط با آب خالص سنجیده می شوند. مقیاس pH بین 0-14 است. pH آب خالص دقیقا، در وسط یعنی 7 می باشد.
زمانی که اسید در آب حل می شود، تبدیل به محلولی با فعالیت یونی هیدروژنی بالاتر از آب شده و آن را اسیدی تر می نماید، یعنی با pH کمتر از 7. در مقابل زمانی که یک باز در آب حل می گردد، محلولی با فعالیت پایین هیدروژن تولید شده و pH آن بیشتر از 7 خواهد بود. بازهایی که در آب حل می شوند، قلیا نامیده می شوند. به طور خلاصه:
آب خالص:

• سطح pH برابر ۷
•  آب خالص به راحتی توسط انسان ها نوشیده می شود، نه خورنده است و نه مخرب. پوست را نیز نمی سوزاند.

اسیدها:

• سطح pH: کمتر از ۷
• نام آن از واژه لاتین acidus یا acere به معنای ترش گرفته شده است.
• اسیدها خورنده هستند.
• زمانی که با مواد قلیایی ترکیب شوند، اسیدیته خود را از دست می دهند.
• چند نمونه از اسیدها عبارتند از: اسید سیتریک یا آبلیمو، اسید استیک یا سرکه، اسید معده و اسید باتری.

بازها:

• سطح pH: بیشتر از ۷
• بازها می توانند در آب حل شده و در نتیجه به عنوان مواد قلیایی نیز شناخته می شوند.
• قلیاها سوزاننده هستند.
• زمانی که با یک ماده خورنده بسیار غلیظ ترکیب گردند، باعث سوختگی شیمیایی خواهند شد.
• نمونه هایی از باز عبارتند از: آب دریا، جوش شیرین، آمونیاک

به طور خلاصه، هرچه از آب خالص در مقیاس pH دورتر شوید، به یک ماده خورنده یا سوزاننده تر نزدیک تر شده و بنابراین برای پوست انسان مضرتر خواهد شد. سطح پایین اسید یعنی نوشیدن آب پرتقال و سطح پایین باز، یعنی شنا کردن در آب دریا. در حد بالای اسیدها نیز می توانیم از اسید باتری نام ببریم، و در حد بالای بازها، از مواد سفید کننده و پاک کننده که شاید از فیلم Fight Club در سال 1999 آنها را به یاد داشته باشید.
در این فیلم، شخصیت برد پیت بزاق انسان را با آب قلیایی ترکیب کرد و روی پوست شخصیت ادوارد نورتون قرار داد. آنگاه گفت که این یک سوختگی شیمیایی است. شما می توانید از آب استفاده کنید و آن را بدتر کنید، یا از سرکه برای خنثی کردن سوختگی استفاده نمایید. مقیاس pH در سرکه، 2 است، اسیدی که در واقع می تواند یک باز قوی مانند آب قلیایی را با مقیاس pH 13 خنثی کند.

آمینو اسیدهای اسیدی و قلیایی

کدام یک از اسیدهای آمینه بدن ما، اسیدی و کدامیک قلیایی هستند، و چرا این مسئله حائز اهمیت است؟ در ابتدا به این مسئله اشاره خواهیم کرد که که اسیدیته اسیدهای آمینه با عدد pKa اندازه گیری می شود، عددی که با اعمال یک لگاریتم به دست می آید. به زبان ساده، pKa استحکام اسید را اندازه گیری می کند، در حالی که pH محتوای هیدروژن یک محلول را می سنجد. به عنوان مثال دیگر، برای اسیدها هر اندازه عدد pKa کوچکتر باشد، ماده اسیدی تر است و بنابراین مقدار pH کمتر می شود.

دو آمینو اسید اسیدی عبارتند از:

• آسپارتات (اسپارتیک اسید)
• گلوتامات (اسید گلوتامیک)

آمینو اسیدهای اسیدی دارای زنجیره های جانبی اسیدی هستند، به طور خاص آنها حاوی گروه های اسید کربوکسیلیک با اندازه گیری pKa هستند که پروتون ها را از دست می دهند و بار منفی به خود می گیرند. آمینو اسیدهای اسیدی نیز طبیعتاً اسیدهای آمینه آبدوست هستند (به این معنی که آنها آب را در مقابل اسیدهای آمینه آبگریز دوست دارند) و اسیدهای آمینه قطبی (به این معنی که دارای بار مثبت هستند، برخلاف اسیدهای آمینه غیر قطبی).

اسیدهای آمینه قلیایی یا بازی
سه اسید آمینه بازی عبارتند از:

• آرژنین
• هیستیدین
• لیزین

این اسیدهای آمینه اساسی به این دلیل طبقه بندی می شوند که دارای زنجیره های جانبی اساسی حاوی نیتروژن شبیه آمونیاک (یک باز) هستند. مقادیر pKa اسیدهای آمینه اساسی به اندازه کافی بالا بوده و پروتون ها را به هم متصل می کند، در نتیجه به آنها بار مثبت می دهد. به طور طبیعی، اسیدهای آمینه بازی نیز اسیدهای آمینه قطبی بوده، و مانند اسیدهای اسیدی، آبدوست می باشند.

A برای اسید، B برای باز، C برای نتیجه گیری

در انتها خاطر نشان می کنیم که تفاوت آمینو اسیدهای اسیدی و بازی مانند هر اسید و باز در ترکیب شیمیایی آنها نهفته است. شباهت‌های آنها نیز شامل آمینو اسیدهای قطبی و آبدوست بوده و البته بزرگترین وجه اشتراک آنها این است که همه آنها ساختار اولیه خود را حفظ می کنند. اگرچه برخی از آنها ضروری و برخی غیر ضروری هستند، اما به طور کلی، دلیل اهمیت اسیدهای آمینه و تمامی این جابجایی های کوچک، این است که بدون همکاری هر یک از آنها، سلامت و رفاه ما از بین می رود. به یاد داشته باشید که شما این مکمل های مهم را حتما از فروشگاه های معتبر تهیه نمایید تا خطری سلامت شما را تهدید نکند.

تهیه و تنظیم مطلب توسط تیم تولید محتوای بادی‌من، استفاده از مطالب بدون ذکر منبع ( بادی‌من ) و به منظور مقاصد تجاری پیگرد قانونی دارد.